OSCAR NIEMEYER

Gedicht van Antonio Miranda

Vertaling: Marian Schilder*

Foto: Robson Corrêa de Araujo

Oscar Niemeyer

dichter-beeldhouwer.

Architect van de Koning.

Lijnen in het firmament,

bogen in het oneindige

van imaginaire sterrenbeelden.

Ontwerpend koloniale veranda’s

kosmische hellingen.

Atheïst en communist.

Maker van

menselijke kathedralen,

kapellen voor de ziel.

Zoals gevouwen handen

in vereeuwigd gebed

in het gewapend beton

van de oecumenische Kathedraal.

Alle handen uit Brasilia,

Parana, Mineiros

Pernambuco,

alle handen uit het noorden,

São Paulo,

uit alle kwadranten en sextanten

ondersteunen het

nationale universum.

In de lucht drijven

flonkerende wolken voorbij

en de vliegtuigen van Real en van Panair

een samenzwering van engelen

bureaucratische diplomaten

vliegen politici, aannemers

en donderen en bliksemen

stormen

en vuurwerk.

Zowel sensueel als kromlijnig

in symbolistische vormen:

handen gevouwen voor de borst.

Zoete zinsbegoocheling.

Wellicht abstracties

met figuratieve bedoelingen.

Of zijn het juist

beeldhouwwerken?

Barok, modern?

In de bevrijde symmetrieën

en in de gezuiverde geometrieën:

theatraliteit.

Hoge ruimtelijke volumes

verticalisme

of uitersten in een punt

om te ontkomen aan het extatische

en het majesteitelijke

– tegen de voorschriften en

beperkingen.

Niemeyer is verreweg de meest monumentale

maar ook de meest sobere

de meest luchtige tegelijkertijd de meest concrete

en functionele

de meest compacte bij zoveel dichterlijkheid.

Verbazingwekkend.

Zonder concessies aan trivialiteiten

daarom geniaal.

Alle verwante kunsten

in het marmer, in de

voorouderlijke bogen

akoestische gewelven

sierlijk dansende zuilen,

gebrandschilderde ramen.

*Vertaling: Marian Schilder,

met dank aan Manuel Candéa Viana,

Amsterdam, 08/05/08