| Foto:  https://www.google.com/   FARRUCO SESTO   Biografia  em galego, extraída de wikipedia: Francisco de Asís Sesto Novás, nado en  Vigo o 14 de outubro de 1943, é un arquitecto, político e escritor galego.  Membro correspondente da Real Academia Galega desde 2011. Neto do pedagogo Juan Novás Guillán, e  fillo do intelectual galeguista Xosé Sesto, emigrou coa familia a Venezuela con  18 anos, onde estudou arquitectura. Foi profesor da Cátedra de Deseño na Escola  de Arquitectura da Universidade Central de Venezuela. Foi Director Xeral  Sectorial de Ordenamento Urbano do Ministerio de Infraestrutura e Director  Xeral Sectorial de Planificación, Presidente do Instituto do Patrimonio Cultural  e Director do Fondo Nacional de Desenvolvemento Urbano. En 2003 foi nomeado  Viceministro de Cultura e Presidente do Consello Nacional da Cultura. Foi  Ministro de Cultura de Venezuela ata xuño de 2008 e volveu ser nomeado ministro  en febreiro de 2010.     TEXTO EN ESPAÑOL  -    TEXTO EM PORTUGUÊS     FESTIVAL MUNDIAL DE POESÍA VENEZUELA 2004.  Caracas, Venezuela: Monte Ávila Editores  Latinoamericana C, A.,  2005.   435 p.   15 x 23 cm. Patrocinado por  Ministerio de la Cultura, Presidencia del CONAC, D.G.S. de Literatura.    ISBN   780-03-1211-1   Ex. bibl. Antonio  Miranda
     ARTE POÉTICA    Un pájaro. Un pájaro es una  pequeña cosa que vuela. Vuela en el aire o vuela en el papel. También puede  volar en tu sonrisa. Puede tener nombre o puede no tenerlo, o incluso puede él  mismo ser un nombre. Un nombre que vuela. Una palabra. Una palabra puede tener  alas. Puede extender las  alas, alzar el vuelo y llegar muy lejos. Quién sabe adonde. Llegar hasta los países  más distantes, y que nadie, viéndola,  la reconozca. O, por el contrario,  que alguien la entienda y la haga suya, y la transforme  entonces en una bandada de pájaros, multicolor  y bulliciosa. Pues así es como la  palabra se multiplica para convertirse en un  poema compartido. Pero ese pájaro, la  palabra, de pronto puede  volverse tan arriesgado que intente llegar al  fondo de tu pensamiento, aun  más lejano que aquellos países, por colocar en él una  señal. Para ti sola, o para  nosotros, o incluso para  terceros. Así una palabra puede  alcanzarte, y, si tiene éxito,  seducirte, o, del mismo modo,  matarte. Con lo cual se  acabaría el mundo. Y si, por el  contrario, el pájaro es tuyo, si la palabra es tuya, si el nombre vuela  desde tu corazón al mío entonces el muerto puedo ser yo. Que no me vendría mal  en ocasiones. De modo que un pájaro es una cosa que vuela y que puede ser una  palabra. Que tiene su ámbito natural en los cielos, sea en el cielo del día o  en el de la noche, o en el del infierno del alma que proviene de la soledad. Y que, por momentos, igual pone la cabeza  debajo del ala y se duerme cuando no dices nada. Como ahora o como  tantas veces en que aparentas no  entender este tipo de asuntos donde yo mezclo  nombres y aves, cielos y señales, distancias e  infiernos. Cuando simulas no  saber nada muy a pesar de que tu  vida entera corre en el mismo  cauce de la mía. Y de que en mi alma  plantaste tus lunas. Y sembraste tus soles  en mi cuerpo. Y de que nadie podría  distinguir dónde tú y  yo comenzamos y terminamos. Menos ahora, cuando estas palabras que nada eran  van tomando forma, y al cabo se juntan y se inventan alas, para volar y luego  alzan el vuelo y se van y escapan de nosotros, transidas de un amor que nadie  sabe cómo es ni cómo se  sostiene, aunque sin  duda será del mismo modo en que se  aguanta un pájaro en el aire, a base de  confiar y confiar en sí mismo, a base de  no volver la vista atrás, a base de  poner la imaginación en el vuelo. El vuelo  del amor, como el de  la palabra, por encima  de los objetos, pero  igualmente en los objetos, por encima  del universo, pero así  mismo en el universo, incluso  subterráneamente aunque  parezca un contrasentido. De la  misma forma en que nosotros uno en el  otro, nos  sostenemos amada, en  este tiempo nuestro, cuando en  la caída de la tarde, contemplamos  un pájaro pequeño sin  importancia, un pájaro que pasa y llena el  firmamento y a nosotros nos llena.  Un pájaro  que puede ser una palabra, o bien un  nombre. Un nombre  que vuela y que  también puede posarse con  tranquilidad en una rama, y  descansar un rato, mientras  nosotros, mudos, despreocupadamente  absortos, nos  besamos.        TEXTO  EM PORTUGUÊSTradução por Antonio Miranda
     
                    ARTE  POÉTICA
 Um pássaro.
 Um  pássaro é uma pequena coisa que voa.
 Voa  no ar ou voa no papel.
 Também  pode voar em teu sorriso.
 Pode  ter nome ou pode não tê-lo,
 e  inclusive pode ele mesmo ser um nome.
 Um  nome que voa.
 Uma  palavra.
 Uma  palavra pode ter asas.
 Pode  estender as asas, alçar voo
 e  chegar bem longe.
 Quem  sabe aonde.
 Chegar  até a países bem distantes,
 e  que ninguém, vendo-a, a reconheça.
 Ou,  ao contrário, que alguém a entenda
 e  faça-a sua,
 e  a transforme então numa bandada
 de  pássaros, multicolor e barulhenta.
 Pois  assim é como a palavra se multiplica
 para  converter-se em um poema compartilhado.
 Mas  esse pássaro, a palavra,
 de  repente pode tornar-se tão arriscado
 que  tente chagar ao fundo
 de  teu pensamento, ainda mais distante
 que  aqueles países,
 para  colocar nele um sinal.
 Para  ti apenas, ou para nós,
 e  inclusive para terceiros.
 Assim  a palavra pode alcançar-te,
 e,  tendo êxito, seduzir-te,
 ou,  de igual maneira, matar-te.
 Com  o que o mundo acabaria.
 E  assim, ao contrário, o pássaro é teu,
 se  a palavra é tua,
 se  o nome voa desde o teu coração até o meu
 então  o morto pode ser eu.
 Que  não seria mal em tais ocasiões.
 De  tal maneira que um pássaro é uma coisa
 que  voa e que pode ser uma palavra.
 Que  tem seu âmbito natural no céu,
 seja  no céu do dia ou no da noite,
 ou  no do inferno da alma
 que  vem da solidão.
 E  que, por momentos,
 igualmente  coloca a cabeça debaixo da asa
 e  adormece
 quando  não dizes nada.
 Como  agora ou como tantas vezes
 em  que pareces não entender este tipo de assunto
 onde  mesclo nomes e aves,
 céus  e sinais,
 distância  e inferno.
 Quando  simulas saber nada
 apesar  de que tua vida inteira
 corre  no mesmo canal da minha.
 E  de que em minha alma plantaste tuas luas.
 E  semeaste teus sois poderia distinguir
 onde  tu e eu começamos e terminamos.
 Menos  agora, quando estas palavras
 que  nada eram vão tomando forma,
 e  afinal se juntam e se inventam asas,
 para  voar e depois levantam voo
 e  se vão e escapam de nós,
 transidas  de um amor que ninguém sabe
 como  é
 nem  como se sustenta,
 embora  sem dúvida será do mesmo jeito
 em  que aguenta um pássaro no ar,
 na  base de confiar e confiar em si mesmo,
 na  base de não voltar a vista atrás,
 na base de colocar a imaginação em  voo.
 O  voo do amor,
 como  o da palavra,
 por  encima dos objetos,
 mas  igualmente nos objetos,
 por  encima do universo,
 mas  assim mesmo no universo,
 mesmo  subterraneamente
 embora  pareça um contrassenso.
 Da  mesma forma em que nós
 um  no outro,
 nos  sustentamos
 amada,  neste tempo nosso,
 quando  no por-do-sol,
 contemplamos  um pássaro pequeno
 se  importância, um pássaro que passa
 e  preenche o firmamento
 e  nos chama.
 Um  pássaro pode ser uma palavra,
 melhor,  um nome.
 Um  nome que voa
 e  que também pode pousar
 com  tranquilidade em um ramo,
 e  descansar um pouco,
 enquanto  nós, mudos,
 despreocupadamente  absortos,
 nos  beijamos.
       Página publicada em  fevereiro de 2020.                 
 |